Ah, Jonas Jonasson, wat was ik blij toen ik ontdekte dat hij nog een tweede boek had! Omdat ik zijn vorige boek, The 100-Year-Old Man Who Climbed Out of the Window and Disappeared, zo humoristisch en absurd grappig vond, besloot ik om de opvolger, The Girl Who Saved the King of Sweden (in het Nederlands De Zonderlinge Avonturen van het Geniale Bommenmeisje) ook een kans te geven. ‘k Moet toegeven dat ik er langer over heb gedaan dan ik verwachtte: soms telde ik zelfs uit hoeveel pagina’s ik nog moest lezen, wat niet bepaald een goed teken is wanneer je een boek aan het lezen bent.
Hoe dan ook, het boek op zich was nog wel vrij goed. Jonas Jonasson recyclet vakkundig de succesformule van zijn vorige boek: Nombeko, een weesje uit de sloppenwijken in Soweto, Zuid-Afrika ten tijde van de apartheid, wordt tijdens een wandeling aangereden door een atoombomingenieur en haalt zo een verzameling avonturen op haar nek. Tegelijkertijd worden Holger Een en Holger Twee ergens in Zweden gebrainwasht door hun vader Ingmar, die ergens in de loop van zijn leven een enorme haat jegens de Zweedse monarchie heeft ontwikkeld. Een resem personages en gebeurtenissen passeert en uiteindelijk komen de twee verhaallijnen en de bijhorende personages elkaar tegen in Zweden door toedoen van een atoombom, en dan gaat de bal pas echt aan het rollen. Op zich geen slechte structuur, maar ik had het er wel een beetje mee gehad, misschien ook omdat ik zijn vorige boek nog niet zo lang geleden gelezen heb. De avonturen die Nombeko en company meemaken hebben, net zoals in The 100-Year Old Man, ook weer te maken met de wereldgeschiedenis. We doorkruisen een stuk of vier-vijf decennia en worden in de loop van het boek dan ook op de hoogte gehouden van de belangrijkste feiten die toen plaatsvonden. Puur uit nieuwsgierigheid heb ik een paar feiten ook effectief gecheckt (zoals “Heeft de huidige koning van Zweden effectief zware dyslexie?”) en het merendeel blijkt wel te kloppen (Karl XVI Gustaaf heeft inderdaad een ernstige vorm van dyslexie!). Jonas Jonasson neemt een humoristisch loopje met de realiteit zonder deze helemaal te verdraaien, en dat is wel fijn.
Maar… (nu komt het) soms bleef het verhaal stilstaan omdat de schrijver er zoveel grappige gebeurtenissen in wou steken. Bij momenten moest ik me echt door de hoofdstukken sleuren en dacht ik: “Wanneer gaat ze nu eindelijk naar Zweden vertrekken?” (om maar een voorbeeld te noemen). Zoals ik al zei, heb ik er langer over gedaan dan verwacht, ‘k vermoed dat ik er zo een drie – vier weken aan gelezen heb. De eerste twee van die weken ben ik wel voornamelijk bezig geweest met thesislectuur, dus misschien is mijn vertraging daar wat aan te wijten, maar ik geloof dat het deels ook te wijten is aan de “kwaliteit” en vooral het tempo van het boek: ik hou namelijk niet zo van boeken waarin het verhaal niet vooruit gaat. Waarschijnlijk heb ik er wat te veel van verwacht doordat ik The 100-Year-Old Man zo grappig vond in zijn absurditeit, die ik hier ook een beetje miste. Oké, het is zo dat bepaalde gebeurtenissen nog steeds gewoon te gek zijn om waar te zijn, maar bij zijn vorige boek wist Jonasson er nog net dat tikje meer erover te gaan, waardoor alles net dat beetje grappiger werd dan in The Girl Who Saved the King of Sweden.
Ik zou liegen moest ik zeggen dat ik het geen leuk boek vond, dus laat je niet ontmoedigen om het te lezen door de mening van ondergetekende! Dit boek blijft fijn om op vakantie te lezen, zeker als je eens goed wil lachen. Ik raad enkel aan om de boeken van Jonasson niet vlak achter elkaar te verorberen, want dan ga je ze te hard vergelijken (zoals ik dus gedaan heb, hehe 🙂 ) en dan slaagt The Girl Who Saved The King of Sweden lichtjes tegen.
Bedankt voor het lezen!
Wonderbaarlijk 